"   வைரமுத்துவிடம் இருந்து ஒரு அப்பட்டமான திருட்டு இந்தக் கவிதையின் கரு. கவிதையின்  உடலும் வரிகளும் மட்டும்  எனக்கு சொந்தமானவை.  கவிப்பேரரசுவின் விசிறிகள் தயவு கூர்ந்து என்னை மன்னிக்கவும்...இயன்றவரை அந்த மூலக் கவிதையின் நடையிலேயே எழுத முயன்றிருக்கிறேன் ."

நான் முகம் பார்க்கையில்;
உன் விம்பத்தைக் காட்டும்
என் குறும்புக்கார
கண்ணாடி ,,
என்னைக் கேட்காமலேயே
உன்னைப் பின்தொடரும்
குளப்படிக்கார
கால்கள் .

என்னை வெறுப்பேற்றுவதாய் எண்ணி
நீ உதிர்க்கும்
ஏளனச்சிரிப்பில்
சிதறும் சில்லறைகள் ,
அருந்துவதற்கு அல்ல- உன்
அருகே அமர்வதற்கு
ஒரு சாட்டாய்
உன் ஆகாரப்பொதி.

இவை போதும் எனக்கு
என் காதல் சொல்லத்தேவயில்லை ......

நீ சிலிர்த்து சோம்பல் முறிக்கையில்,
உனக்கே தெரியாமல்
நீ எழுப்பும்
செல்ல முனகல்
என் பக்கக் குறிப்பாய்
அப்போது
உன் கூந்தல் உதிர்க்கும்
சில முடிக் கீற்றுகள் ...

வலி என்று சொன்னாலே
உன் விழி வழிந்தோடி
தோள் நனைக்கும்
உன் இரக்கத்துளி,,
என் காதலே நீ என்று அறியாமல்
என் கவிதைகளில் மட்டும்  தோழி
நீ காட்டும்
தீராத காதல் ....

இது போதும் எனக்கு ,,
சொல்ல சொல்லே தேவையில்லை,
என் காதல் சொல்லவும் தேவையில்லை ,
நிலவுப் பாட்டு
என்றுமதன்
செவிகளை சேர்வதில்லை .......

கடந்துபோகும் மேகத்துக்கும்
கையசைத்து போகிறாய் ,,
உதிர்ந்து போகும் மலர்களுக்காய்
கண்ணீரும் சிந்துகிறாய்
விழி இழந்த குருடனுக்கு
வீதித்துணை ஆகிறாய்
எனை இழந்த எனையோ
வீசி எறிகிறாய்...


என் வானத்து சூரியன் நீ
என்னையே எரித்தாலும்
இரவெல்லாம் தூங்காது
உன் விடியலுக்காய் காத்திருப்பேன்
 என் விரல்கள் கொண்டு
என்விழிகளை நீ குத்தினாலும்
உன் விழிப்ப் பார்வையில்
என் உலகம் கண்டிருப்பேன்

என் காதலை ஏரித்து
உன் குளிர் காய்கிறாய்
என் கண்ணீரில்
காகிதக் கப்பல் விடுகிறாய்
 என்   ஆறறிவை  பறித்த ஆழிப் பேரலையே
எப்போதும் கசக்கின்ற துன்பத் தேனமுதே
நீ மறுத்தாலும் வெறுத்தாலும்
மறக்காது தொடர்வேன் .....
வெட்டிப் போட்டாலும்
 உன் இடம் தேடிப் படர்வேன்